Βραβεύσεις και Πλακέτες. Το Σόου της Τοπικής Πολιτικής σκηνής με Έπαρση και Στιλ

Και να που, επιτέλους, ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε με λαχτάρα! Ο Δήμαρχος Μετεώρων ξεκινά τις πολυαναμενόμενες βραβεύσεις των προέδρων των κοινοτήτων αυτών των ηρώων της τοπικής διοίκησης που, όπως φαίνεται, έχουν αναλάβει το βαρύ έργο να εμφανίζονται στις τελετές. Φυσικά, δεν είναι όλοι οι πρόεδροι ίδιοι. Κάποιοι έχουν αφήσει ανεξίτηλο στίγμα, ενώ άλλοι περιορίστηκαν στο να κάνουν την εμφάνισή τους μόνο στα επίσημα δελτία τύπου που, αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε κάποιο από αυτά; Μήπως σταμάτησαν να δημοσιεύουν, για να μην ξεχνιόμαστε;

Φέτος, ξεκινάμε από την Καλλιρρόη, γιατί «έτσι μας αρέσει» με μια γερή δόση έπαρσης και επίδειξης, που μόνο εμείς ξέρουμε πώς να τη σερβίρουμε. Από τις βραβεύσεις και τις πλακέτες που μοιράζονται σαν μετάλλια τιμής σε μάχες που ποτέ δεν δόθηκαν, μέχρι και τα αγάλματα που θα κοσμούν τα χωριά μας, σίγουρα θα ξεχωρίσουν οι τωρινοί πρόεδροι!

Και φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τις κοινότητες που μετρούν πάνω από 100 χρόνια ιστορίας αυτές τις μεγαλοπρεπείς δόξες που όλοι υποχρεωτικά πρέπει να θυμόμαστε, όσο κι αν μας κουράζει το βάρος τους. Μια τελετή που υποτίθεται πως γεφυρώνει το παρελθόν με το παρόν, αλλά περισσότερο μοιάζει με μια μεγαλοπρεπή παράσταση έπαρσης, όπου το ουσιαστικό νόημα χάνεται πίσω από τη λάμψη και τις κραυγαλέες δηλώσεις.

Και φυσικά, περιμένουμε και τα αντίστοιχα ευχαριστήρια των προέδρων γιατί, ως γνωστόν, δεν γίνεται να λείπουν από το ρεπερτόριο. Άλλωστε, ποιος άλλος θα σας υπενθυμίσει πόσο σημαντικοί είμαστε;

Τελικά, όλη αυτή η διαδικασία θυμίζει περισσότερο ένα θεατρικό έργο με πρωταγωνιστές, κομπάρσους και άφθονη αυτοθαυμασμό που στοχεύει να ενισχύσει το αίσθημα ενότητας και υπερηφάνειας, ή τουλάχιστον να το δημιουργήσει στην κοινή γνώμη. Αλλά, όπως και να ‘χει, συνεχίζουν ακάθεκτοι, γιατί…. Tελικά ο αυτοθαυμασμός και η έπαρση, είναι το καλύτερο μπαχαρικό σε αυτήν την τοπική πολιτική σούπα!

Αν ο Διονύσιος Σολωμός ο μεγάλος ποιητής του έθνους έβλεπε αυτό το σκηνικό των τοπικών βραβεύσεων, ίσως να το περιέγραφε με ένα μείγμα πικρής αλήθειας και σαρκαστικής μελαγχολίας, όπως έκανε με πολλά κοινωνικά φαινόμενα της εποχής του.

«Ω, ποιοι ηγέται τούτου του τόπου,
με πλακέτες και αγάλματα στολίζουν την έπαρση,

Γιώργος Βαΐου

και λησμονούν τα έργα, σαν σκιές που φεύγουν,
στα λόγια τους η δόξα ανθίζει, μα η ουσία αργοπεθαίνει.

Ας μη γελιόμαστε, το πανηγύρι καλά κρατεί,
και οι ύμνοι στα πρόσωπα που δεν άφησαν σημάδι,
φωνές αδειανές, σάλπιγγες χωρίς ήχο,
το έθνος όμως ζητάει καρδιά, όχι διακοσμητικά».

΄Αντε και του χρόνου για τα 200 χρόνια.