Καλοκαιρινά παραμυθάκια Ο Βρασίδας και το Τρομερό Δάσος του Χωριού

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα χωριουδάκι που ούτε στο GPS δεν δούλευε σωστά – έγραφε απλώς «δρόμος άγνωστος» και σου πρότεινε αναστροφή – ήρθε ένας δημοσιογράφος από την πόλη, ονόματι Βρασίδας. Ο Βρασίδας φορούσε γιλέκο με πολλές τσέπες (λες και θα πήγαινε σαφάρι), κρατούσε μαγνητόφωνο, σημειωματάριο, μπουκαλάκι με νερό «από τα Ιμαλάια» και είχε το βλέμμα εκείνο το βαθυστόχαστο που έχουν όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να αποκαλύψουν τα μυστήρια της ζωής…

– Ήρθα για ρεπορτάζ, είπε με στόμφο στον πρόεδρο του χωριού.
– Για ποιο πράγμα, παλικάρι μου; ρώτησε εκείνος σηκώνοντας φρύδι.
– Για το μονοπάτι που περνά μέσα από το ανεξερεύνητο δάσος σας.

Ο πρόεδρος – ένας γέροντας σοφός με μουστάκι σαν ξυστρί, φωνή σαν σάρισα και χιούμορ καυστικό σαν τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο – του έδειξε το μονοπάτι. Ήταν τόσο γνωστό που ακόμα και οι γάτες του καφενείου το είχαν πάρει για ράντεβου.

– Εκεί πάνε τα παιδιά να κάνουν βόλτα. Πρόσεχε μόνο μην τρομάξεις απ’ τα κοτσύφια και τη γιαγιά τη Σωτηρία, που μαζεύει ρίγανη με καπέλο σαν του Ιντιάνα Τζόουνς.

Ο Βρασίδας ξεκίνησε με θάρρος, σακίδιο και βλέμμα ντοκιμαντέρ. Δέκα λεπτά αργότερα, άρχισε το δράμα.

«Βοήθεια! Έχασα τον δρόμο! Δεν βλέπω τίποτα εκτός από δέντρα! Νομίζω άκουσα λύκους… ή έναν τράγο με κακή διάθεση!»

Ο πρόεδρος, αφού τελείωσε το γλυκό του κυδωνιού και ρούφηξε μια γουλιά ελληνικό «μερακλίδικο», πήρε το κινητό και του απάντησε:

– Βρασίδα μου, το "δάσος" έχει πέντε πεύκα, δέκα φτελιάδιας, ένα ξεχασμένο σκιάχτρο και τη γιαγιά τη Σωτηρία. Αν χάθηκες, ήσουν ήδη χαμένος πριν μπεις. Δάσος δεν είναι.

Ο Βρασίδας τελικά βρέθηκε καθισμένος δίπλα στη στάνη, μούσκεμα στον ιδρώτα και σε υπαρξιακό πανικό, περικυκλωμένος – όπως ισχυριζόταν – από «άγρια ζώα».

Γύρισε στην πόλη του και έγραψε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ με τίτλο:
«Ένας άνθρωπος, μόνος, χαμένος στο πράσινο χάος».
Το συνόδευε και μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με έντονη αντίθεση, γιατί έτσι δείχνει πιο «δραματικό».

Ο πρόεδρος το διάβασε χαμογελώντας πονηρά, με καφέ στο χέρι και ραδιόφωνο που έπαιζε Στελλάρα.
– Μωρέ στείλτε τον την επόμενη φορά και στο χωράφι με τα καρπούζια. Εκεί να δεις γλέντια…

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δεν πρόλαβε ούτε το κοκορέτσι στην πλατεία. Ήταν στη σχάρα από νωρίς – μερίδες με πατάτες και μπόλικο λεμόνι. Έφυγε νηστικός.

Και ζήσαν αυτοί καλά, κι ο Βρασίδας… με Google Maps, GPS, drone και προσωπικό οδηγό, για παν ενδεχόμενο.

Γιώργος Βαίου