« Όταν η κοινωνία σωπαίνει , τα παιδιά πεθαίνουν!»

Αγαπητοί μου,

 Ένα παιδί τριών ετών δεν πρόλαβε  να μεγαλώσει.

Δεν πρόλαβε να γνωρίσει την αγάπη, την τρυφερότητα , την ασφάλεια που δικαιούται κάθε παιδί.

Αντί γι’ αυτά ,γνώρισε μόνο τη βία, τον πόνο, τον φόβο. Και τελικά τη σιωπή.

Δεν υπάρχει λέξη που να περιγράφει την αποτροπιαστική αυτή πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν ελαφρυντικά. Υπάρχει μόνο μία αλήθεια: Ένα αθώο παιδί βασανίστηκε μέχρι θανάτου από εκείνους που όφειλαν να το προστατεύουν! Και εμείς, ως κοινωνία, βρισκόμαστε ξανά μπροστά στον καθρέφτη της συνείδησής μας.

Αλήθεια , πόσα ακόμη χτυπήματα πρέπει να δεχθεί η αθωότητα για  να ξυπνήσουμε; Πόσες ακόμη σβησμένες ζωές θα ανεχτούμε;

Η κακοποίηση των παιδιών δεν είναι « οικογενειακή υπόθεση».

Δεν είναι « ένα ακόμα περιστατικό».

Είναι έγκλημα,

Και όπως κάθε έγκλημα, απαιτεί αντίδραση.

Όχι μόνο από τη Δικαιοσύνη, αλλά από όλους μας!

Από εκείνον που ακούει τις φωνές πίσω από τον τοίχο και αποστρέφει το βλέμμα.

Από εκείνη που βλέπει το παιδί με τα σημάδια στο σώμα και σωπαίνει.

Από εμάς που συγκλονιζόμαστε για λίγο και μετά συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μη συνέβη τίποτα!

Αν δεν μιλήσουμε , αν δεν καταγγείλουμε ,αν δεν απαιτήσουμε ένα ισχυρότερο δίχτυ προστασίας για τα παιδιά, είμαστε κι εμείς μέρος του προβλήματος.

Δεν αρκεί η οργή. Χρειάζεται αφύπνιση. Χρειάζεται δράση. Για να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να θρηνήσουμε άλλο ένα αθώο θύμα.

ΓΙΑΤΙ Η ΣΙΩΠΗ ΣΚΟΤΩΝΕΙ!!!

 Κώστας Πρεβέντης