Φίλες και φίλοι, Ο Αύγουστος, ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού, αποτελεί παραδοσιακά τον πιο “χαλαρό” και “ήρεμο” μήνα του χρόνου. Ωστόσο, για εμάς στο Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, αποτέλεσε ένα ακόμη μήνα επίμονης δουλειάς και εστιασμένης δράσης, στην διάρκεια του οποίου -και στο περιθώριο των κρίσιμων συναντήσεων που πραγματοποιούσαμε καθημερινά- σχεδιάσαμε μεταξύ άλλων, τις δράσεις μας ενόψει της 88ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Στον τόπο μας, ο Αύγουστος εκτός από μήνας διακοπών, αποτελεί και την περίοδο εκείνη την οποία έχουμε συνδέσει με τις γιορτές και τα πανηγύρια των όμορφων χωριών μας. Κάθε χρόνο τα χωριά μας σφύζουν από ζωή, γεμίζουν από μουσικές, τραγούδια και χορούς, συμβάλλοντας έτσι στη διατήρηση της σπουδαίας μας παράδοσης και πολιτιστικής ταυτότητας. Η παρουσία μου, κάθε Αύγουστο, όλα αυτά τα χρόνια, στις γιορτές του τόπου μας, με φέρνει πάντοτε πιο κοντά σας και εγγύτερα στην παράδοση μας, γεγονός που με γεμίζει χαρά και αναζωογόνηση. Αυτό το καλοκαίρι, με μεγάλη μου λύπη, δεν κατάφερα να βρίσκομαι μαζί σας όσο θα ήθελα και ο λόγος δεν ήταν άλλος από την δύσκολη δοκιμασία με την οποία ήρθε αντιμέτωπη η πατρίδα μας αυτό το καλοκαίρι. Η Ελλάδα μας δοκιμάστηκε φέτος, με πρωτοφανείς τρόπους. Οι ισχυρές πυρκαγιές που έπληξαν όλη την επικράτεια και ο αντίκτυπος που είχαν στην Αττική έδειξαν με τον πιο επώδυνο τρόπο την ευπάθεια του περιβάλλοντός μας, τονίζοντας παράλληλα εμφατικά την ανθεκτικότητα των ανθρώπων μας. Μας έδειξαν επίσης, πως παρά τα πολλά και σημαντικά που έχουμε πραγματοποιήσει στον τομέα της πρόληψης, αλλά και της καταστολής των φυσικών καταστροφών, οφείλουμε συνεχώς να γινόμαστε καλύτεροι, κάνοντας ακόμα περισσότερα, με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Ενώ οι φλόγες μαίνονταν στο πύρινο μέτωπο, αποκάλυψαν πέραν της ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού και τη δύναμη και την αλληλεγγύη, που μας συνδέουν ως κοινωνία. Η γενναιότητα των πυροσβεστών και των εθελοντών μας, οι οποίοι διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να προστατεύσουν τη δική μας, αξίζει την απόλυτη ευγνωμοσύνη και το σεβασμό μας. Αναλογιζόμενη την αυταπάρνηση τους, καταλήγω πως η αληθινή κοινωνική συνοχή δεν σημαίνει απλώς να ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, αλλά να αλληλοστηριζόμαστε σε στιγμές όπου υπάρχει πραγματικά ανάγκη.
Με ειλικρινή εκτίμηση, Κατερίνα Παπακώστα - Παλιούρα |
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.