Η δική μας Πολιτεία

Του Γιώργου Βαίου

Όσοι έχουν διαβάσει την Πολιτεία του Πλάτωνα,είτε σε επίπεδο προσωπικό, είτε λόγω σχολής, γνωρίζουν λίγο-πολύ για την περιβόητη ιδανική Πολιτεία. Είναι όμως δυνατή η εφαρμογή της Πολιτείας του Πλάτωνα;

Αρχίζοντας, θα ήθελα να πω ότι η πλατωνική πολιτεία συνιστά ουτοπία. Όμως, ουτοπικό δεν είναι αυτό που δε μπορεί να εφαρμοστεί, αλλά αυτό που δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα.

Στο ζήτημα της διακυβέρνησης των αρίστων, όπως προτείνει ο Πλάτων ερχόμαστε αντιμέτωποι από την αρχή με κάποια ερωτήματα.

Ποιοι είναι οι άριστοι και πώς ορίζονται;

Άριστοι είναι αυτοί που έχουν τίτλους σπουδών με βαθμό άνω του 8,5;

Είναι αυτοί που με τη δράση τους έχουν αποδείξει ότι είναι πεπαιδευμένοι;

Είναι οι πνευματικοί άνθρωποι της πόλης;

Είναι οι διανοούμενοι;

Ή μήπως τελικά είναι κάποιοι άλλοι;

Άραγε μπορούν οι γνώσεις να αποτελέσουν εχέγγυο ορθής συμπεριφοράς; “κάνουν τα πτυχία τον άνθρωπο” ή η Παιδεία που τον διέπει πέραν της εκπαίδευσης του; Και ποια είναι αυτή η Παιδεία άραγε που είναι μονίμως ζητούμενη;

Κατά πόσο θέλουν όμως οι πνευματικοί άνθρωποι να ασχοληθούν με την εκπαίδευση των υπολοίπων; Στην Πολιτεία του Πλάτωνα θα ήταν υποχρεωμένοι και θα είχαν υποστεί επιπτώσεις, αν δεν το έκαναν. Και εννοώντας βέβαια περί εκπαίδευσης, στη σημερινή εποχή εννοώ την αφύπνιση. Θέλουν εκείνοι που μπορούν να αφυπνίσουν λοιπόν το λαό, ή το έχουν προσπαθήσει και απογοητεύτηκαν;

Ας έρθουμε στη δική μας Πολιτεία.

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι, μας αξίζει εκείνο που εμείς επιλέγουμε και συνεχίζοντας, εμείς οι ίδιοι έχουμε την αποκλειστική ευθύνη για το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας και γενικά του σύνολο της Πολιτείας.

Στην δική μας περίπτωση δεν χωρά το δεν ήξερα, δεν γνώριζα, έκανα λάθος για άλλη μια φορά. Η λογική του ψηφίζω τον γνωστό, τον συγγενή, τον κουμπάρο, τον μπατζανάκη, θα πρέπει να τελειώσει μια και καλή, αν τελικά θέλουμε ο τόπος μας να πάει μπροστά και όχι να παραμείνουμε στάσιμοι και εξαρτημένοι από κάποια μικροσυμφέροντα.

Η ιδανική Πολιτεία μπορεί να φαίνεται ως ουτοπία, όμως όπως είπα και στην αρχή «ουτοπικό δεν είναι αυτό που δε μπορεί να εφαρμοστεί, αλλά αυτό που δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα» ας το προσπαθήσουμε!!!

Αφιερωμένο στον σύγχρονο [Γκρούεζα]: κινηματογραφικός ρόλος που ενσάρκωσε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», που νομίζει ότι διδάσκει μα τίποτα δεν λέει....