Εύγε στον Άρειο Πάγο

Του Γιώργου Γεωργίου

Οι ημέρες που διανύουμε ως Έθνος είναι ύπουλες και πονηρές, τόσο σε εσωτερικό επίπεδο με την αύξηση του  κινήματος των ανεμβολίαστων, όσο και σε εξωτερικό λόγω των προβλημάτων που δημιουργεί η γείτονα χώρα.

Για το κίνημα των ανεμβολίαστων οι οποίοι λέγοντας :ελέγχεις τις επικοινωνίες μου; τις αγορές μου; τις αναρτήσεις μου; θα ελέγξεις και το σώμα μου; Όχι! «ναρκοθετούν» την εθνική μας οικονομία, η οποία τελευταία δοκιμάζεται βάναυσα και συγχρόνως, δημιουργούν μείζον κοινωνικό πρόβλημα.

Για τα προβλήματα που δημιουργεί η τουρκική κυβέρνηση, θα ήθελα να χαιρετήσω την από 30.6.2021 απόφαση του Αρείου Πάγου – ιστορική για μένα- η οποία με ενωτικό πνεύμα αντιμετώπισε την τουρκική δολιότητα, που επί 30 χρόνια προσπαθεί με ασύστολη προπαγάνδα, να επιβάλλει την ύπαρξη τουρκικής μειονότητας στην Θράκη.

Ο Α.Π. απέρριψε ομόφωνα το αίτημα της αυτοαποκαλούμενης εδώ και χρόνια «τουρκικής ένωσης Θράκης», περί τουρκικής μειονότητας και όχι θρησκευτικής, όπως προβλέπει ξεκάθαρα η Συνθήκη της Λοζάνης. Βέβαια, το «ξήλωμα» της εν λόγω συνθήκης, άρχισε από τους Τούρκους με την εξόντωση των Ελλήνων της Ίμβρου και της Τενέδου, όταν η Συνθήκη της Λοζάνης προέβλεπε ότι, «οι 2 μειονότητες που εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1922 ονομάζονταν χριστιανική και μουσουλμανική, οι οποίες αντίστοιχα θα είναι εγκατεστημένες Κωνσταντινούπολη και Δυτική Θράκη».

Οι Τούρκοι βέβαια, χειραγωγώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες στα Βαλκάνια από την μία, και ασκώντας επιρροή στους τούρκους μετανάστες σε ευρωπαϊκές χώρες από την άλλη, προσπαθεί να δημιουργήσει μουσουλμανικό τόξο.

Ας αφυπνιστούμε λοιπόν, ως Έθνος και ας ομονοήσουμε, διότι ο κίνδυνος είναι ορατός και προ των πυλών. Ας πάψουν επιτέλους οι ευρωπαίοι – εξαιρουμένης της Γαλλίας, να «ποιούν την νήσσαν» έναντι της επεκτατικής πολιτικής των Τούρκων, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο, μη παίρνοντας αποφάσεις για σοβαρές κυρώσεις έναντι της γείτονος -προεξάρχουσας της Γερμανίας καταδεικνύοντας σε όλους πόσο τελικά, το ενωτικό πνεύμα της ΕΕ «πάει περίπατο» έναντι των συμφερόντων της κάθε χώρας ξεχωριστά, ξέροντας όλοι ποιες είναι αυτές.