Πόσο δυνατή λέξη τελικά η βοήθεια !

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

stamatiagara@gmail.com

Η κίνηση βοήθειας ήταν πάντα μία κίνηση αγάπης. Από την μικρή ηλικία, οι γονείς, το σχολείο και η εκκλησία, οι φορείς δηλαδή κοινωνικοποίησης του ανθρώπου, μας είχαν μυήσει σ’ αυτό τον τρόπο σκέψης, να κάνουμε το καλύτερο για τον συνάνθρωπο. Από την μικρή ηλικία, επίσης, βλέπαμε τους γονείς μας να προσφέρουν φαγητό, ρούχα ίσως και κάποια από τα παιχνίδια μας σε άπορες οικογένειες. Μεγαλώνοντας αυτή η πράξη έγινε συνήθεια και από εμάς. Άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός τους.

Με αφορμή τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι, όπου η ζωή τους οδήγησε  έξω από το σπίτι  ή στην ανεργία, με αποτέλεσμα να μην έχουν ούτε τα απαραίτητα, ομάδες όλων των ηλικιών αλλά και φοιτητές, σχολεία και σύλλογοι κινητοποιήθηκαν και οργάνωσαν μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς με πρόσταγμα το συμφέρον και τη βοήθεια του συνανθρώπου. Ο καθένας έβαζε το ‘’λιθαράκι ‘’ του σ’ αυτό τον αγώνα και έτσι συγκεντρωνόταν τροφή, ενδυμασία, βιβλία και γραφική ύλη για τα παιδιά, και ότι άλλο είχε ανάγκη ο συνάνθρωπος. Η καθημερινή επαφή μαζί τους εκτός από την παροχή αγαθών πρώτης ανάγκης, τους οδήγησε στην σύναψη φιλικών σχέσεων. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον οδηγό ενός βαν να λέει : δεν είμαστε εδώ μόνο για να σας δώσουμε ρούχα – φαγητό και φάρμακα αλλά και να συζητήσουμε για ό,τι σας απασχολεί. Πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι και πρέπει να επικοινωνούμε. Και να μιλάει με τις ώρες μαζί τους, δείχνοντας για άλλη μία φορά πόσο τεράστιος άνθρωπος είναι.

  

Η λέξη βοήθεια, ή η υποστήριξη ή η ενίσχυση, ότι προτιμάει τέλος πάντων ο καθένας, δεν αναφέρονται μόνο σε κινήσεις παροχής φαγητού ή αγαθών αλλά σε κινήσεις αγάπης, συντροφιάς, συμπόνιας. Βοήθεια για την ανατροφή των παιδιών, για να μάθουν να περπατάνε, να διαβάζουν. Βοήθεια ώστε να μάθεις να μαγειρεύεις, να καθαρίζεις, να οδηγείς. Βοήθεια όταν την αναζητάς και ο άλλος σπεύδει να σου τη προσφέρει. Όλα αυτά όμως χωρίς αγγαρεία ή κάποιο όφελος, αλλά από μόνος σου με αγάπη.    

Σίγουρα όλοι μας πάνω από μία φορά στη ζωή μας έχουμε ζητήσει αλλά και προσφέρει βοήθεια. Η βοήθεια δεν είναι μόνο μεγάλες πράξεις που κάνοντας τις το ξεφωνούμε σ’ οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά μας, αλλά μικρές καθημερινές πράξεις γεμάτες από σιωπή. Γιατί το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να βλέπεις το χαμόγελο του συνανθρώπου σου χαραγμένο στο πρόσωπό του και η ψυχή σου να πλημμυρίζει από χαρά.