Εφημερίδες είμαστε, λάθη κάνουμε.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου      

Είχα καιρό να αγοράσω εφημερίδα. Μου είχε λείψει η μυρωδιά της. Αυτή η μυρωδιά που ξυπνάει μνήμες ίσως και όνειρα, αφού αυτό που ονειρευόμουν πάντα ήταν να είμαι ‘’χωμένη’’ μέσα σε ένα γραφειάκι μιας εφημερίδας και να γράφω..

Κρατώντας την στα χέρια αναρωτιέμαι πόσοι νέοι σήμερα αγοράζουν εφημερίδα. Ίσως δύο τρεις. Δεν νομίζω παραπάνω..Η εφημερίδα είναι η συνήθεια των μεγάλων, η καθημερινή τους συνήθεια την οποία την συνοδεύουν με τον πρωινό καφέ τους. Στο χαρτί τα νέα της ημέρας ζωντανεύουν, πηχυαίοι τίτλοι, χρώματα, εικόνες, αλλού μεγάλα και αλλού μικρά  γράμματα θέλουν να  τραβήξουν τα βλέμματα και έτσι να περάσουν την είδηση. Όλες πάνω κάτω την ίδια θεματολογία έχουν, αυτό που αλλάζει είναι τα ρήματα, οπότε καταλαβαίνεις και σε ποια πολιτική παράταξη ανήκουν.

Η κάθε εφημερίδα κατέχει τη δική της θέση στο αναγνωστικό κοινό, άλλες με 200.000 φύλλα την ημέρα, άλλες με 160.000, ανάλογα τη προτιμάει ο καθένας. Επίσης, η κάθε εφημερίδα κρύβει και μία ιστορία, ένα λάθος του παρελθόντος που θα ήθελε να διαγράψει μια για πάντα. Κάτι που έχει γραφεί, μία μη διασταυρωμένη είδηση που έχει προκαλέσει αναστάτωση και έχει οδηγήσει μέχρι τις αίθουσες των δικαστηρίων.

Μέχρι πριν από λίγες μέρες, ακούγοντας την λέξη εφημερίδα το μυαλό μου έκανε συνειρμούς και έφερνε εικόνες από ανθρώπους να αγωνίζονται για την πρώτη είδηση, δημοσιογράφους να ξενυχτάν με ένα τσιγάρο στο χέρι συζητώντας για πολιτική αλλά και νέους να παλεύουν  για ένα ρεπορτάζ. Φυσικά, αξιόλογα άρθρα γεμάτα αλήθειες, ίσως κάποιες φορές με παραπάνω σάλτσες αλλά πάντα καλοδουλεμένα και με εξακριβωμένα στοιχεία.

Αυτό που ήρθε να μου ανατρέψει λίγο τους ειρμούς μου ήταν το βιβλίο του κυρίου Γιάννη Παντελάκη «Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας. 20+1 ιστορίες κιτρινισμού». Στεκόμουν ώρα στο βιβλιοπωλείο και παρατηρούσα τον τίτλο. Ποτέ το μυαλό μου δεν θα πήγαινε στις ιστορίες που περιέχει αυτό το βιβλίο. Ίσως ακόμα και τώρα να μην μπορώ να δεχτώ τα λάθη μεγάλων εφημερίδων και καναλιών. Ίσως γιατί στο μυαλό μου έχω μία άλλη δημοσιογραφία. Μία δημοσιογραφία καθαρή και τίμια. Ίσως πάλι ήταν κάποια λάθη, όλοι κάνουμε λάθη. Το ζητούμενο όμως είναι ότι τα περισσότερα γεγονότα διαδραματίστηκαν την εποχή που πάντα θα μου άρεσε να δουλεύω. Τώρα βάζω τον εαυτό μου στην κάθε ιστορία και σκέφτομαι πώς θα φερόμουν αν ήμουν παρόν σ’ αυτά τα γεγονότα.