Δήλωση της Προέδρου του Ν.Ε.Ο. Κατερίνας Παπακώστα-Σιδηροπούλου για τις γερμανικές επανορθώσεις

Με αφορμή το ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων η Πρόεδρος της Νέας Ελληνικής Ορμής (Ν.Ε.Ο.) Κατερίνα Παπακώστα-Σιδηροπούλου έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Οι ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου οριοθέτησαν αυστηρά, δυστυχώς, τη συζήτηση στο εσωτερικό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Ζητήματα σημαντικά, όπως για παράδειγμα ποια πρέπει να είναι η στρατηγική της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε σχέση με το θέμα της καταβολής γερμανικών επανορθώσεων και της εξόφλησης του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, δεν ακούστηκαν.

Σήμερα, μετά τη Ρηματική Διακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών και πάλι δεν τοποθετούνται στη σωστή τους βάση από την πλευρά ιδίως της Αντιπολίτευσης, διότι υποβαθμίζονται σε επίπεδο ήσσονος σημασίας με άλλοθι την προεκλογική περίοδο.

Αισθάνομαι, λοιπόν, την ανάγκη σήμερα ως πολιτικός, παρεμβαίνουσα με λόγο και με έργο στα δημόσια πράγματα της πατρίδας μου, να προτείνω τα εξής.

Η σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα επιβάλλει την επίλυση μεταξύ των χωρών-μελών των κάθε είδους διαφορών που συναρτώνται ή έχουν συνάφεια  με βάση το Ευρωπαϊκό και το Διεθνές δίκαιο και χαρακτηρίζονται από την ανάγκη οριοθέτησης των υποχρεώσεων των χωρών της Ευρωζώνης με στόχο την επίτευξη βασικών δημοσιονομικών στόχων. Άρα το ζήτημα αυτό δεν μπορεί να λείπει από την διαπραγματευτική ατζέντα της Ελλάδας και το θεωρώ σοβαρή πολιτική παράλειψη εκ μέρους εκείνων οι οποίοι το υποβαθμίζουν. Αυτό είναι το πολιτικό σκέλος.

Από νομική άποψη, υπάρχουν δύο τελείως διαφορετικά θέματα:

•        Το ένα αφορά στις αποζημιώσεις λόγω ανθρωπίνων θυμάτων και υλικών καταστροφών στην Ελλάδα από τις δυνάμεις Κατοχής και

•        Το δεύτερο θέμα αφορά το καταναγκαστικό και με εκβιαστικό τρόπο συναφθέν υποχρεωτικά δάνειο μεταξύ της κατοχικής Ελληνικής κυβέρνησης και της Γερμανίας, προς συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής.

Όσον αφορά στο ζήτημα αυτό η απαίτηση της Ελλάδος είναι ενδοσυμβατική και όχι αδικοπρακτική από νομική σκοπιά.

Άρα, η απαίτηση της Ελλάδος αφορά ενοχή που προκύπτει από σύμβαση. Σε αυτή την απαίτηση πρέπει να προστεθούν τα ποσά τα οποία προκύπτουν από αιτίες που είναι συναφείς προς τη σύμβαση δανείου την υποχρεωτική όπως είναι παραδείγματος χάριν οι τόκοι υπερημερίας λόγω μη έγκαιρης εξόφλησης. Όσον αφορά λοιπόν στην απαίτηση αυτή δεν τίθεται ούτε θέμα παραγραφής ούτε θέμα παραίτησης. Τίθεται μόνο ως ζήτημα ο συνολικός υπολογισμός της έως σήμερα. Θέλω να σημειώσω ότι η θέση μας ως χώρα γίνεται νομικά περισσότερο ισχυρή.        

Οι αποζημιώσεις λόγω ανθρωπίνων θυμάτων και υλικών καταστροφών στην Ελλάδα από τις δυνάμεις Κατοχής αφορούν σε συμφωνία η οποία απλώς έθεσε σε αδράνεια τις οφειλές της Γερμανίας σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και αφορά στο Σύμφωνο Ειρήνης μεταξύ της Γερμανίας και των δυνάμεων που νίκησαν στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, άρα πρόκειται για ένα είδος αναβλητικής αίρεσης σχετικά με την εξόφληση των υποχρεώσεων της Γερμανίας επειδή τότε και αυτή θεωρητικά δεν διέθετε, λόγω   της διαίρεσής της σε Δυτική και σε Ανατολική, την απαιτούμενη πολιτειακή υπόσταση για ανάληψη και εκπλήρωση των συναφών υποχρεώσεων. Αυτή η ικανότητα ωστόσο αποκτήθηκε το 1990 όταν με την επανένωση της Γερμανίας, η χώρα απέκτησε ενιαία νομικά πολιτειακή υπόσταση και κυριαρχία.

Άρα λοιπόν το παραπάνω Σύμφωνο επέχει τη θέση του Συμφώνου Ειρήνης που περιγράφει η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 και καλύπτει λόγω της νομικής φύσης του αλλά και της γενικότητάς του και τα μη συμβαλλόμενα μέρη όπως είναι η Ελλάδα, πλην όμως παθόντα, από τη Γερμανική Κατοχή δηλαδή είναι νομικό κείμενο γενικής εφαρμογής.

Από τη Σύμβαση της Χάγης του 1907 καθιερώνονται δύο θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου του Πολέμου:

•        Η Αρχή του σεβασμού του ανθρώπου και

•        Η Αρχή της ατομικής ιδιοκτησίας.

Η πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης με την οποία απορρίφθηκε παρόμοιο Ιταλικό αίτημα για πολεμικές αποζημιώσεις έναντι της Γερμανίας καθόλου δεν αλλάζει τα νομικά δεδομένα τα οποία παρουσιάζω και τα επιχειρήματα υπέρ της χώρας μας διότι αυτή η απόφαση εκδόθηκε ύστερα από προσφυγή ιδιωτών. Τώρα γίνεται λόγος για απαιτήσεις του Ελληνικού κράτους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, τόσο για την εξόφληση του Κατοχικού Δανείου, όσο και για την καταβολή αποζημιώσεων λόγω των θηριωδιών των Γερμανικών Στρατευμάτων Κατοχής.

Θεωρώ λοιπόν ότι είναι αστοχία του γερμανικού Υπουργείου