Όταν η ευθύνη γίνεται επίθεση

Ως ενεργός πολίτης αυτού του τόπου, παρακολουθώ με αυξανόμενη ανησυχία τις εξελίξεις γύρω από το θέμα του Επισκοπείου και τους χειρισμούς του δημάρχου μας. Αυτό που αρχικά φάνταζε ως ένα διοικητικό ή θεσμικό ζήτημα, έχει πλέον εξελιχθεί σε ένα πρόβλημα πολιτικής αξιοπιστίας, θεσμικής εκτροπής και κοινωνικού διχασμού.

Αντί ο δήμαρχος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αναλάβει τις ευθύνες του και να αποκαταστήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη, επέλεξε τον δρόμο της σύγκρουσης και της επίθεσης: κατά πρώην δημάρχων, δημοτικών παραγόντων, συνεργατών του και —το πιο ανησυχητικό— κατά πολιτών που τόλμησαν να ασκήσουν κριτική ή να εκφράσουν διαφορετική άποψη.

Αντί για αυτοκριτική, είδαμε υπονοούμενα.
Αντί για διάλογο, είδαμε αλαζονεία.
Αντί για υπευθυνότητα, είδαμε στοχοποίηση.

Δεν τιμά τον θεσμό του δημάρχου, ούτε και την τοπική δημοκρατία, όταν η κριτική αντιμετωπίζεται ως εχθρική ενέργεια και οι αντίθετες φωνές παρουσιάζονται ως «υπονομευτικές». Οι προσωπικές επιθέσεις σε ανθρώπους που υπηρέτησαν τον τόπο —είτε συμφωνεί κανείς με τη θητεία τους είτε όχι— φανερώνουν πολιτική μικροψυχία και όχι ηγετική υπεροχή.

Ο ρόλος του δημάρχου είναι να ενώνει, όχι να διχάζει. Να σέβεται τις θεσμικές διαδρομές, όχι να τις εργαλειοποιεί. Να ακούει τους πολίτες, όχι να τους απαξιώνει.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε έναν δήμαρχο που να εμπνέει εμπιστοσύνη και διάλογο, όχι πόλωση και φόβο. Αν πραγματικά θέλει να υπηρετήσει τον τόπο, οφείλει να κάνει ένα βήμα πίσω, να σκεφτεί ψύχραιμα, να ζητήσει συγγνώμη δημόσια και να καλέσει όλους —ανεξαιρέτως— σε έναν νέο κύκλο συνεργασίας και αποκατάστασης.

Το Επισκοπείο δεν είναι απλώς ένα κτήριο ή ένας θεσμός. Είναι καθρέφτης του πώς λειτουργεί η τοπική μας δημοκρατία. Και αυτή τη στιγμή, ο καθρέφτης αυτός είναι ραγισμένος. Το ερώτημα είναι: Θα προσπαθήσει να τον επανορθώσει ή θα τον σπάσει τελείως;