ΥΠΗΡΞΑΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΜΑΝΑΔΕΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΑΝ
Του Κων/νου Β. Παυλάκου,
π. Σχολικού Συμβούλου Φιλολόγων
-Ο πασάς Ομέρ Βρυώνης προς τον πισθάγκωνα δεμένον Αθανάσιο Διάκο: «Γίνεσαι Τούρκος, Διάκο μου, την πίστη σου ν’ αλλάξεις, να προσκυνάς εις το τζαμί, την εκκλησιά ν’ αφήσεις;»
-Απάντηση του Διάκου:
«Πάτε
και σεις και η πίστη σας, μουρτάτες να χαθήτε.
Εγώ
Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω».
1) Ο ΕΞΩΜΟΤΗΣ
[Αναγνωστικό της Έκτης Δημοτικού
1964, και Αθηνά Αλεξίου: 1821 μύθος ή θαύμα; Αθήνα 2012.]
Εξωμότης είναι αυτός που αρνήθηκε την πίστη
του.
Βρισκόμαστε στην Ύδρα το
1769. Ανάμεσα στους νέους που κληρώθηκαν για την δουλεία των σουλτανικών πλοίων,
ήταν και ο Χατζή Καραντάνης, νέος από μεγάλο τζάκι, μονογενής και ορφανός,
αφήνει τη χήρα μάνα του απροστάτευτη στο νησί. Οι ναυτολογούμενοι δεν
υποχρεώνονταν να εξισλαμισθούν, μολονότι δεν σπάνιζε και το αντίθετο, κάτι το
οποίο η ελληνική κοινωνία στιγμάτιζε και αρνούνταν πεισματικά ν’ αποδεχθεί.
Όταν,
λοιπόν, αργότερα επιστρέφει, δεν είναι ο ναύτης που αφυπηρέτησε. Επιστρέφει ως κυβερνήτης
δικρότου τουρκικού πλοίου, περαστικός από την πατρίδα του, για να δει τη μητέρα
του, και πάλι να φύγει.
Η Χατζή Καραντάναινα, άμα
την επισκέφτηκε ο γιος της και έμαθε από τον ίδιον ότι ήρθε στην Ύδρα
κυβερνήτης σουλτανικού πλοίου, του ζήτησε ν’ ανεβεί μαζί του στον εξώστη και να
δει το πλοίο. Και από εκεί τον έριξε κάτω στο λιθόστρωτο, αφού
του έδωσε την κατάρα της με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Ο γιος της μένει
νεκρός. Το αίμα του βρέχει το λίθινο έδαφος. Άφωνη και απολιθωμένη η μικρή
κοινωνία του νησιού συγκεντρώνεται έξω από το αρχοντικό και γίνεται θεατής της
τραγωδίας του αλαξοπίστου.
Ήταν
φυσικό, το ιδιότυπο τούτο δράμα να μην το αγνοήσει η δημοτική ποίηση:
«Το μάθατε τί γένηκε στις Κιάφας τ’
αγροτόπι;
του Καραντάνη το παιδί, το Καραντανοπαίδι,
το ’ριξε η Καραντάναινα ’κείνη η αντρογυναίκα,
στο καλντερίμι απ’ τον οντά και μνήσκει
(=μένει) ακόμα το αίμα
στα πετρολίθαρα της γης, που χύθη σαν
ποτάμι.
Και το ’μαθεν η γειτονιά κι η
παραπέρα ρούγα
και τό ’δαν οι άντρες, τα παιδιά και νιες
και τα κορίτσια,
μανάδες πού ’χανε παιδιά και νιες πού
χαν αδέρφια».
Η μάνα Καραντάναινα με τον
αλλαξοπιστήσαντα γιο της λίγο πριν τον ρίξη από τον εξώστη στο λιθόστρωτο.
2) Δημοσθένη Βουτυρά: Η μάνα του Γρίζα (διήγημα πατριωτικό)
Θέμα του: Η τραγική περίπτωση μιας Ελληνίδας
μάνας, που ο γιος της αλλαξοπίστησε.
Ο γιος αυτής της μάνας -κρατούσε από
σόι αγωνιστών- έφηβος (στα 17,18 του χρόνια) παραστράτησε και αλλαξοπίστησε
και πήρε όπλο εναντίον της πατρίδας και των δικών του, εναντίον της πίστεως και
της φυλής του. Του έταξαν (οι Τούρκοι) ίσως πλούτη και αξιώματα, θέσεις και
απολαυές. Μόνος του έφυγε προς τους αλλόφυλους και αλλόπιστους. Πιάστηκε
(μαζί και με άλλους τούρκους) αιχμάλωτος. Ο καπετάν Αντώνακας ειδοποίησε
τη γριά Γρίζαινα ότι ανάμεσα στους Τούρκους αιχμαλώτους αναγνώρισε το χαμένο
της παιδί. Η μάνα κλήθηκε και αναγνώρισε το χαμένο της παιδί που είχε αλλαξοπιστήσει.
Η μάνα αρνήθηκε το γιο και με την άρνησή της υπέγραψε την έσχατη των
ποινών γι’ αυτόν, ενώ μπορούσε να τον σώσει.
Έξω από το χωριό, στα ριζά των βράχων
έγινε η εκτέλεση των αλλόπιστων εχθρών (επομένως και του γιου της). Η μάνα
δεν άντεξε άλλο και σωριάστηκε στην ταράτσα του σπιτιού της νεκρή. Πέθανε
την ίδια στιγμή με τον ξεγραμμένο γιό της. Εκεί τη βρήκανε ξυλιασμένη,
όταν ύστερα την αναζήτησαν. Διάλεξε το θάνατο παρά την ατιμία.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.