« Η Δυσανεξία στην Ανιδιοτέλεια» " Όταν το ¨Εγώ» Καταπίνει το « Εμείς"

 

Υπάρχουν άνθρωποι που, παρά τα χρόνια και τις εμπειρίες τους, παραμένουν αιχμάλωτοι μιας παρωχημένης αντίληψης περί εξουσίας.

Αντί να δουν τη δημόσια παρουσία ως πεδίο προσφοράς και συλλογικής μνήμης, την αντιλαμβάνονται ως ευκαιρία αυτοπροβολής ,ακόμα και αν το προσκλητήριο απουσιάζει!!!

Σε κάθε θεσμική στιγμή ,κάποιοι εμφανίζονται αυτόκλητοι, όχι για να συμβάλλουν ουσιαστικά , αλλά για να διεκδικήσουν χώρο στο κάδρο ,μπροστά , με ύφος δήθεν καθοδηγητικό , λες και η Ιστορία τους , όφειλε διαρκώς ένα ακόμα πλάνο!

Και όταν η πολιτική τους ματαιοδοξία συναντήσει τον καθρέφτη της κοινής λογικής, η αντίδρασή τους δεν είναι η ενδοσκόπηση, αλλά ο θυμός!!

Όταν τους θυμίσεις – ευγενικά , αλλά  με σαφήνεια – πως η προσφορά δεν επιβάλλεται με φωτογραφίες ούτε με αναφορές στο πρώτο ενικό, αλλά αναγνωρίζεται σιωπηλά από την κοινωνία ,τότε πέφτουν οι μάσκες και αρχίζει η υποτίμηση, η απαξίωση,

Δυστυχώς είναι το μόνο οπλοστάσιο που τους απέμεινε.

Υπάρχουν στιγμές ,ωστόσο που η αλήθεια- όταν ειπωθεί με σταθερότητα και επιχειρήματα- στέκει ακλόνητη.

Και τότε ο θόρυβος της ήττας τους δεν είναι φωνή, είναι σιωπή!

Το τηλέφωνο που κλείνει, η αποχώρηση με σκυμμένο το κεφάλι, η αδυναμία να ξεχωρίσουν την ανθρώπινη ευγένεια από την πολιτική διαφωνία!!!

Αυτός είναι φίλοι μου τελικά ο δείκτης πολιτικού πολιτισμού:

Όχι οι επετειακές παρουσίες, αλλά η στάση μας όταν δεν είμαστε το επίκεντρο.

Όχι οι φωνές μας στο μικρόφωνο, αλλά η σιωπή μας όταν ο άλλος απλώς λέει « Καλημέρα»

Και δυστυχώς ,ορισμένοι , όσο και  να μεγαλώσουν ηλικιακά, παραμένουν πολιτικά ανήλικοι!!!

Κώστας Πρεβέντης