Ο διαφορετικός αποχαιρετισμός στον βασιλιά Πελέ από τον Ανδρέα Μαζαράκη με ένα κείμενο του Χρίστου Λιάπη.

Ο εμβληματικός Ανδρέας Μαζαράκης, ο γνωστός-άγνωστος «Αποδυτηριάκιας» του Φιλάθλου, ο επί σειρά ετών πρόεδρος του Αστέρα Εξαρχείων, ραδιοφωνικός παραγωγός, στα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ", γνωστός και με το παρατσούλι,  «ο Εξαρχείων», διάλεξε τα λόγια του Χρίστου Λιάπη, στη στήλη του «ΕΝΤΟΣ - ΕΚΤΟΣ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΩΝ», στην Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»  για να συνθέσει τον δικό του «διαφορετικό αποχαιρετισμό στον βασιλιά Πελέ». Έγραψε, λοιπόν, στο φύλλο των ΝΕΩΝ του ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ 14-15 Ιανουαρίου 2023:

«Ένας διαφορετικός αποχαιρετισμός στον βασιλιά Πελέ»

Όσο για ένα διαφορετικό ρέκβιεμ στον βασιλιά Πελέ, δίνω τον λόγο σε εκλεκτό φίλο μου, τον Χρίστο Λιάπη (ψυχίατρο, διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρο του ΚΕΘΕΑ), μέσα από αποσπάσματα ενός ιδιαίτερου κειμένου του που έχω την τιμή να φιλοξενήσω στη σελίδα μου. 

"Μετά το χιλιοστό γκολ του Πελέ, μια ανθρώπινη μάζα συμπαικτών, φιλάθλων που έχουν εισέλθει στον αγωνιστικό χώρο, δημοσιογράφων και φωτογράφων με απαστράπτουσες λάμψεις στα χέρια τους, που εκπυρσοκροτούνε προς αναίτιες -από τον πανζουρλισμό των σπτωξιμάτων- κατευθύνσεις, μπαίνουν μαζί του στα δίχτυα της αντίπαλης εστίας. Μια φωταυγαύζουσα ανθρωπο-σφαίρα που εξακοντίζεται στο παραβιασμένο τέρμα, θέλοντας να τρυπήσει εντελώς τα νικημένα δίχτυα. Μια πυρακτωμένη ανθρωπο-μάζα από φανέλες, γυμνά κορμιά, φλας και ιδρώτα, ένα φλεγόμενο μάγμα πανυγηρισμών, ένα πυρακτωμένο αμάλγαμα γιορτής, παγιδευμένο, όμως, στα δίχτυα του πεπρωμένου.

Γιατί ακόμη και παροδικά νικημένος από την ανθρώπινη χαρά, παραφυλάει πάντα στα γκολπόστ της ευτυχίας μας, εκεί όπου θαρρούμε πως σκοράραμε, συσπειρωμένος, σε εκδικητική στάση αναμονής, σαν μαύρος πάνθηρας πριν την επίθεση, έτοιμος για τη μοιραία εκτίναξη που θα μας υπενθυμίσει τη θνητή μας μοίρα, ο μαυροντυμένος τερματοφύλακας του πεπρωμένου. Ο κλειδοφύλακας της λευκής γραμμής της θνητότητάς μας, ο βάναυσος θηριοδαμαστής που κατευθύνει επιδέξια, νομοτελειακά το δίχτυ που στο τέλος, πάντα φυλακίζει το αιλουροειδές της ευτυχίας μας. Όσα γκολ και αν βάλουμε…

Βλέποντας τις σφαγίτιδες φλέβες να φουσκώνουν στον λαιμό του σηκωμένου στα χέρια των πανηγυριζόντων «πιστών» του, Πελέ, μέσα στα δίχτυα της εστίας που δέχθηκε το χιλιοστό του γκολ, σκέφτομαι τους στίχους του Σεφέρη για τον τραγικό ποιητή Ευριπίδη:

«Εἶδε τὶς φλέβες τῶν ἀνθρώπων 
σὰν ἕνα δίχτυ τῶν θεῶν, ὅπου μᾶς πιάνουν σὰν τ᾿ ἀγρίμια· 
προσπάθησε νὰ τὸ τρυπήσει.
Ἦταν στρυφνός, οἱ φίλοι του ἦταν λίγοι·
ἦρθε ὁ καιρὸς καὶ τὸν σπαράξαν τὰ σκυλιά». 

Ο Πελέ δεν ήταν στρυφνός. Το αντίθετο μάλιστα. Ήταν πάντα το καλό παιδί. Ο γιος που κάθε μάνα θα ήθελε. Ο διάσημος και πλούσιος «βασιλιάς» που κάθε γυναίκα θα τον ήθελε για άνδρα της. Η τραγωδία της ζηλόφθονης για τη δόξα των θνητών μοίρας δεν του επιφύλαξε κάποιο μεγάλο και εμφανές δράμα, όπως ο αλκοολισμός και η πολυομυελίτιδα του Γκαρίντσα, τα ναρκωτικά του Ντιέγκο, η διπολική διαταραχή του Γκασγκόιν, η ανεπάρκεια αυξητικής ορμόνης του Μέσι, το κιρρωτικό από τα ποτά ήπαρ του Τζωρτζ Μπέστ, η φυλάκιση για την άρνηση στράτευσης στον πόλεμο του Βιετνάμ και το παρκινσονικό σύνδρομο του Μωχάμετ Άλι, ή η μοιραία στροφή Ταμπουρέλο του συμπατριώτη του Άιρτον Σένα. Ο Πελέ δεν πέθανε πρόωρα, σπρωγμένος από αυτοκαταστροφικές παρορμήσεις ή αγνοήσεις των κινδύνων, ούτε έπαθε άνοια όπως ο Γκερντ Μίλλερ και ο Μπόμπι Τσάρλτον ούτε αποκαθηλώθηκε ποτέ, όπως ο Ντιέγκο, ούτε σταυρώθηκε από την κριτική των ειδώλων, ούτε κάθισε στο εδώλιο της κοινής γνώμης όπως ο Ρόσι και ο Πλατινί, γιατί πάντα χαμογελούσε. Χαμογελούσε στις διαφημίσεις της Mastercard. Χαμογελούσε στις φωτογραφίες με τον στρατηγό Μέντισι, την ώρα που ο δικτάτορας της Βραζιλίας βασάνιζε και σκότωνε χιλιάδες συμπατριώτες του.

Οι χλιαρές φωνές που θέλανε να τον εμφανίσουν, δεικτικά, κατά καιρούς ως έναν σύγχρονο, πειθήνιο στο κατεστημένο «Μπαρμπα-Θωμά» με λαμπερή οδοντοστοιχία και πολιτικοκοινωνική κενότητα, ακούγονταν το ίδιο γραφικές όσο ο μεγαλοφυής και αντιδραστικός στην κάθε είδους απολυταρχία Γιόχαν Κρόιφ όταν βάφτιζε τον γιο του με το απαγορευμένο, από τον Φράνκο, λόγω αποσχιστικών συνειρμών, όνομα του Καταλανού Αγίου Ζόρντι. Ακόμη και οι τρεις γάμοι του Πελέ παραθέτονται δημοσιογραφικά ως απλές καταγραφές, σαν να μιλάμε για την ποδοσφαιρική στατιστική των τριών Παγκοσμίων Κυπέλλων που κατέκτησε. Το ίδιο συμβαίνει και για τις αναφορές του σε εξωσυζυγικές ερωτικές περιπέτειες ή για τα εκτός γάμου παιδιά του.    

Τα θεωρούμε όλα δικαιολογημένα ερωτικά παρελκόμενα, ηθικώς ημιδιαφανή, αλλά όχι απερίφραστα καταδικασμένα, βασιλικά διάσημα του οφικίου της διαδρομής ενός επιτυχημένου, ποθητού και πάνω από όλα χαμογελαστού ανθρώπου που υπήρξε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής και ο πιο επικερδής διαφημιστής προϊόντων, σίγουρα, της εποχής του και ο οποίος «ίσως απλά, κάποιες φορές να ήθελε να χαρεί τη ζωή και με μια ξένη γυναίκα», ενώ για τον βλοσυρά ασυμβίβαστο με τις νόρμες του κατεστημένου Ντιέγκο οι δημοσιογράφοι θα πούνε πως «ξενοπηδούσε» στη Νάπολη, κολυμπώντας στην κοκκαίνη και στην Κούβα, όταν πήγε για αποτοξίνωση και για εναγκαλισμούς με τον Φιντέλ Κάστρο. 

Πράγματι, ο κόσμος μιλούσε επιτιμητικά για τα «εξώγαμα» του Μαραντόνα, την ίδια ώρα που ο Πελέ είχε απλώς «παιδιά εκτός γάμου». Εγγόνια και αυτά της Δόνα Σελέστε που δεν τα θυμάται, όπως δεν θυμάται ούτε τον γιο της, ούτε τα αποκτηθέντα εντός γάμου παιδιά του. 

[…] Ναι, ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, ο θρυλικός Πελέ, κατόρθωσε τελικά να πάρει πίσω, από τη μοίρα, το «ποδοσφαιρικό αίμα» του πατέρα του, καθώς από μικρός λουστράκος, γιος ενός άσημου ποδοσφαιριστή με το χαιδευτικό «Ντοντίνιο» που οι τραυματισμοί κατέστρεψαν την επαγγελματική του καριέρα, καταδικάζοντας στη φτώχεια και την παιδική έργασία την οικογένειά του, αναδείχθηκε σε παγκόσμιο βασιλιά του ποδοσφαίρου, αμφισβητούμενον μόνον από τον σκοτεινό «θεό« της στρογγυλής «θεάς». 

Τον άνθρωπο που δεν χρειαζόταν χαϊδευτικά και παρατσούκλια για να εκδηλώσει την ιδιοφυή δυσπροσαρμοστικότητα του ταλέντου του. Τον άνθρωπο που αναφερόταν είτε με το πρώτο είτε με το τρίτο από τα ονόματά του, είτε με το πλήρες ονωματεπώνυμό του, Ντιέγκο Αρμάντο, Μαραντόνα. Έναν άνθρωπο φθαρτό όπως όλοι μας που αν και έφυγε πρόωρα, νικημένος από τις αδυναμίες του, πρόλαβε να κηδέψει μία μητέρα που τον θυμόταν. Αναμφίβολα, αν ο Πελέ υπήρξε ο βασιλικός σύζυγος της Στογγυλής Θεάς, ο Ντιέγκο υπήρξε ο εραστής της. Και οι απατημένοι σύζυγοι ζηλεύουν πάντα τους εραστές. Όπως και η μοίρα, από τους καιρούς της μυθολογίας, ζηλεύει παράφορα τους θνητούς που έσμιξαν με θεές, ανταμοίβοντάς τους με τραγικές στιγμές”.