Με τον Λόρδο Όουεν ο Χρίστος Λιάπης 

Με τον Λόρδο Όουεν, πρώην Υπουργό Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου, Ψυχίατρο και Νευροεπιστήμονα κατά σπουδές, είχε εκτενή συζήτηση εχθές, στο Δημαρχείο της Αθήνας, ο Πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ, Ψυχίατρος, Διδάκτωρ του Παν/μίου Αθηνών και Μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας, Χρίστος Λιάπης,  στο περιθώριο της παρουσίασης του τελευταίου βιβλίου του «ΓΡΙΦΟΣ, ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΙΝΙΓΜΑ. ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑΣ» που κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ. Οι δύο άνδρες γνωρίζονται προσωπικώς από ετών, μέσω της επιστημονικής τους συνεργασίας, καθώς έχουν γράψει μαζί το κεφάλαιο περί "Ψυχοπαθολογίας της Εξουσίας" στο βιβλίο των αγγλικών εκδόσεων Palgrave Macmillan, "The Intoxication of Power Interdisciplinary Insights", με συν-συγγραφέα τον Καθηγητή του Παν/μίου του Tufts, στο οποίο έχει εκπαιδευθεί ο Δρ. Λιάπης, Nassir Ghaemi. Ο Λόρδος Όουεν, ο οποίος, ανάμεσα στα άλλα, ήταν και ο εμπνευστής του σχεδίου Βανς-Όουεν για την ειρήνη στην πρώην Γιουγκοσλαβία, εισήγαγε στον χώρο των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών και στις παρυφές της ψυχιατρικής ορολογίας, μια καινούργια περιγραφική οντότητα συμπεριφορών και συμπτωμάτων που την ονόμασε «σύνδρομο της ύβρεως», δανειζόμενος τον όρο από την αρχαία ελληνική γραμματεία, όπου η υπέρβαση του μέτρου, η αλαζονεία και η περιφρόνηση για τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους ονομαζόταν Υβρις. Δεν είχε διστάσει, μάλιστα, να χαρακτηρίσει τον Τόνι Μπλερ, ως εμφανίζοντα το Σύνδρομο της Ύβρεως και ως εξ αυτού υποστηρίζοντα την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Το ίδιο είχε κάνει και για την έτι ζώσα, τότε, Βαρώνη Θάτσερ και όλα αυτά δημοσιευμένα στο PubMed, στη μεγάλη παγκόσμια βάση ιατρικών δημοσιεύσεων, όχι μόνον σε πολιτικές εφημερίδες. H "Πολιτική Ψυχιατρική", παρά τις μεθοδολογικές και δεοντολογικές αδυναμίες που αντιμετωπίζει, ως καινοφανές διεπιστημονικό πεδίο, δεν στιγματίζει, επισημαίνοντας συμπεριφορικά γνωρίσματα πολιτικών ανδρών ή προβαίνοντας σε αναδρομικές διαγνώσεις. Τουναντίον καταπολεμά το στίγμα όταν υποστηρίζει πως -για παράδειγμα- ο Τσώρτσιλ έγινε ο "Πατέρας της Νίκης", χάρη στον "καταθλιπτικό του ρεαλισμό". Αυτό είναι ένα μήνυμα ελπίδας για όλους τους ψυχικώς πάσχοντες συμπολίτες μας. Μήνυμα νίκης ενάντια στις δυσκολίες της ψυχικής νόσου και παραγωγικής αξιοποίησης ορισμένων εκ των συμπεριφορικών της εκδηλώσεων, προς όφελος των κυβερνωμένων πολιτών και της ίδιας της Δημοκρατίας που όπως μπορεί να ευτελιστεί από την «ψυχοπαθολογία της εξουσίας» των κυβερνώντων, άλλο τόσο μπορεί και να ωφεληθεί από ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ψυχισμού των τελευταίων.