Γιώργος Βαΐου- Είναι αργά γι' αλήθειες

Σε λίγες μέρες τελειώνει το Καλοκαίρι, μαζί με αυτό τα πανηγύρια και οι διακοπές....

Η μέρα τώρα έχει αρχίσει να μικραίνει και ο απογευματινός καφές είναι απόλαυση.

Η καλή παρέα για συζήτηση, σχεδιασμούς, ανασκόπηση γεγονότων και αποφάσεων είναι εδώ, σε ένα καφέ με υπέροχη θέα προς τα Μετέωρα.

Πέντε τουρίστες ανεβαίνουν το δρόμο προς Καστράκι, με ποδήλατα. Το μόνο που ακούγετε είναι η κίνηση των τροχών στην άσφαλτο και η ανάσα των αναβατών.  Τι αρμονία ανθρώπου και φύσης!!!

Παιδιά δείτε στον ουρανό, λέει ένας της παρέας, πετά ένα ανεμόπτερο. Σαν μεγάλος αετός χαρίσει τεραστίους κύκλους πιάνω από την πόλη. Τι υπέροχο θέαμα, τι ελευθερία να νοιώθει άραγε ο αναβάτης!!!

Απέναντι μας, στο μονοπάτι που ενώνει την Καλαμπάκα και το Καστράκι, ένα γκρούπ επισκεπτών, μαζί με τον συνοδό - ξεναγό τους, απολαμβάνουν την υπέροχη βόλτα στο ριζά των βράχων.

Έχουν ταυτιστεί απόλυτα με το περιβάλλον, τι ισορροπία!!!

Στον Μπάτοβα απέναντι, τέσσερις αναρριχητές αρχίζουν να κατεβαίνουν  από την κορυφή. Άλλη μια κορυφή κατέκτησαν σήμερα. Τι ικανοποίηση!!!

Πριν λίγα χρόνια, κάποιοι που σήμερα θέλουν να παίξουν τους σωτήρες της περιοχής, τασσόταν υπέρ των απαγορεύσεων λέγοντας μάλιστα ότι θα έχουμε τουρισμό πάντα δεν έχουμε ανάγκη από τέτοιου είδους τουρίστες. Και όμως ένας αόρατος ιός χρειάστηκε για να αλλάξει τα πάντα. Οι διώκτες, γίναν τάχα θερμοί υποστηρικτές, τρέχουν σε εκθέσεις κάνουν διαλέξεις, περιμένουν προγράμματα και τάχα σχεδιάζουν το μέλλον.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει, ο ορίζοντας έχει πάρει ένα κατακόκκινο χρώμα. Τι ομορφιά!!!

Στα ηχεία του μαγαζιού ακούγετε ένα τραγούδι του Μιλτιάδη Πασχαλίδη: 

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά

είναι οι κακές συνήθειες

το νιώθω τώρα καθαρά 

πως είναι αργά γι' αλήθειες.

Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω 

τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα

όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω

κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο.