ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΥΜΠΑ

Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τύμπα

            Ενώπιον του μυστηρίου του θανάτου πρέπον είναι η σιωπή παρά ο λόγος. Ωστόσο, λαμβάνοντες εμείς οι μαθητές και φίλοι του Χριστού θάρρος από τα ίδια τα λόγια του Κυρίου μας, θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον (Ἰωάν. 16,33), ας αναλογισθούμε αυτές τις ιερές στιγμές τί ακριβώς εννοεί ο Κύριος με το να καυχηθεί εγώ νίκησα τον κόσμο, ενώ μάλλον απέφυγε, προ του Πάθους ενώπιον των ατελών μαθητών, να ειπεί, εγώ νενίκηκα τον θάνατο.

Αυτή η νίκη επί του θανάτου οφείλει να μας απασχολήσει περισσότερο σε αυτές τις στιγμές, κι όχι να μας καταβάλει η θλίψη για την αναχώρηση από αυτόν τον κόσμο. Διότι, η καθημερινότητα του κόσμου μας καταθλίβει και κατά κράτος υπερνικά και θάβει κάτω από την μικρή μας λογική και μυωπική κατανόηση της ζωής αυτό το μέγα μυστήριο του θανάτου, όπως αυτό έχει συλληφθεί στην ίδια την Πρόνοια του Θεού.

            Η δούλη του Θεού πρεσβυτέρα Μαρία κείται πλέον μπροστά μας, νεκρή κατά τα φαινόμενα, αλλά ζώσα κατά τα νοούμενα, δηλαδή στην πραγματικότητα εκείνη που διαφεύγει τις απατηλές αισθήσεις μας. Καθώς παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο, μας καλεί με τον δικό της τρόπο να αναλογισθούμε το μυστήριο της ζωής και του θανάτου με άλλο νου και άλλους οφθαλμούς. Από την μία, μας συγκλονίζει που έφυγε από κοντά μας, ενώ πάλεψε έως τέλους να παραμείνει στην ζωή, ενώ από την άλλη μυστικά μας προσκαλεί από εκεί που βρίσκεται στην ποθητή ενότητα ψυχής και σώματος μέσα στο Πνεύμα και την αγάπη του Θεού, όπου και ακριβώς και όλοι εμείς οι χριστιανοί προσβλέπουμε.

            Είναι όντως δύσκολο να ζήσουμε αυτήν την ενότητα στον απατηλό τούτο κόσμο. Το σώμα μας επιθυμεί άλλα, η κατακερματισμένη ψυχή μας άλλα, οι επιθυμίες μας συγκρούονται με την λογική, το μυαλό μας παίζει άσχημα παιγνίδια αντίληψης της πραγματικότητας, ανάλογα με την ωριμότητα και το αξιακό σύστημα του καθενός, η καρδιά μας δυσκολεύεται να μείνει στην αγάπη και στην περιχώρηση του άλλου, και εν ολίγοις όλα είναι ενάντια, λόγω της ανθρώπινης φθοράς. Όμως ο θάνατος, αν και θλιβερός και καταστροφικός της ζωής τούτης, δεν έχει την δύναμη να καταστρέψει αυτά που η καρδιά έζησε. Δεν μπορεί να νικήσει όσα η καρδιά πόθησε και να εξαλείψει όσες βαθύτερες επιθυμίες πραγμάτωσε μέσα στο Πνεύμα και την αγάπη του Θεού. Αυτό που διαφεύγει τον θάνατο είναι οι δεσμοί της αγάπης και της ενότητας εν Χριστώ. Αυτό που εξαφανίζεται με τον θάνατο και δεν επιστρέφει ποτέ, είναι οι παρανοήσεις και οι φαντασιώσεις ότι ζούμε την ενότητα και την αγάπη στην ζωή τούτη. Θα έλθει κάποτε ο θάνατος σαν φοβερό φίλτρο και θα ξεκαθαρίσει την άλωνα από τον σίτο (Ματθ. 3, 12) και θα αφήσει στην καρδιά μας «όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, … την αρετή και τον έπαινο» (Φιλιπ. 4:8) κατά τον μέγα απόστολο Παύλο. 

            Εμείς που μένουμε πίσω, τα τέκνα, οι αδελφοί, οι συγγενείς, ας αναλογισθούμε σε αυτές τις στιγμές, τιε ακριβώς θα παραμείνει στην καρδιά μας από την σχέση και κοινωνία με την πρεσβυτέρα Μαρία – όπως και από κάθε εκλιπόντα. Ήτοι, ποιοι καρποί αγάπης και ενότητας με τους δικούς μας γονείς, αδελφούς, συγγενείς και όλους τους συνανθρώπους μας, καθώς ως φίλοι Χριστού (έτσι μας αποκάλεσε ο ίδιος ο Κύριος) ανήκουμε ως αδελφοί στην μεγάλη οικογένεια της Εκκλησίας. Θα ανέπαυε την ψυχή της πρεσβυτέρας Μαρίας, περισσότερο ίσως και από τις προσευχές μας η αγωνιώδης προσπάθεια να συνεχίζουμε να οικοδομούμε τον οίκο της αγάπης και της ενότητας μεταξύ όλων μας, που σημαίνει να κάνουμε τις ανάγκες του άλλου δικές μας, και τα παθήματα του άλλου δικά μας. 

            Τότε, έχοντας πραγματώσει την αγάπη, το μεγάλο πάθημα του θανάτου μπορεί να γίνει μία απλή διάβαση από την απατηλή ζωή στην όντως ζωή και στο θείο φως κοντά Του. Αμήν.