Γιώργος Βαίου: Η μαϊμού προσπαθεί να γραπατσωθεί

Σε συνέχεια προηγούμενου άρθρου και έπειτα από την απαίτηση πολλών αναγνωστών, θα μιλήσουμε για τις τούμπες των μαϊμούδων.

Σε αυτή τη ζωή αν κοιτάξουμε προσεχτικά τριγύρω μας θα εντοπίσουμε πολλούς ανθρώπους με το σύνδρομο της μαϊμούς…  

Όλοι αυτοί δεν είναι αναποφάσιστοι, δεν είναι πλεονέκτες θα τους ονομάσουμε ανασφαλείς μαϊμούδες με περικεφαλαία. Έχουν δηλαδή μέσα τους το σύνδρομο της μαϊμούς. Η μαϊμού, για να γραπατσωθεί από ένα κλαδί σ’ ένα άλλο πρέπει στην αρχή να έχει αφήσει το ένα χέρι ελεύθερο για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το άλμα, σίγουρη πως δε θα πέσει.

Αυτοί τώρα, όχι μόνο δεν αφήνουν το προηγούμενο κλαδί μα γραπατσώνονται πηδώντας στο επιθυμητό καινούργιο, επιλέγοντας  και το επόμενο. Ξέρουν πόσες μπανάνες θα φάνε στο καθένα, πόσες απ’ αυτές θα προσφέρουν, πόσες θα δεχθούν, πόσες θ’ αρνηθούν και το γιατί.

Μοιάζουν χαμένοι μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία μετάβασης από κλαδί σε κλαδί μα κάθε άλλο παρά χαμένοι είναι. Μοιάζουν να λειτουργούν αυθόρμητα, παρασυρόμενοι απ’ το συναίσθημα, με κάποια τακτική, ακολουθούν το ρεύμα του ανέμου.

Και η φάση η μεγάλη είναι, πως έχουν την πεποίθηση ότι αυτοί κουμαντάρουν τον άνεμο. Κούνια που τους κούναγέ…

Η φύση όμως έχει λίγο διαφορετική άποψή, λίγο ο αέρας, λίγο ο λάθος υπολογισμός, να και ένα ξερό κλαδί και ο αξιαγάπητος «μακάκας» βρίσκετε στο στόμα του λιονταριού που τον έχει «λοκάρι» από καιρό.